Lectoraa​t van Ishkar

Schepping

De wereld begint en eindigt met niets. Elk verhaal heeft een begin en een einde: het begint het moment dat het wordt verteld en eindigt wanneer er niets meer te vertellen is. De wereld zal bestaan zolang het kroniek duurt, totdat de laatste persoon op deze wereld sterft en alle mythes ten einde zijn, op dat moment zal de wereld vervallen tot het niets. Dit moment dient niet te worden gevreesd, het is een onoverkomelijk, natuurlijk iets. Immers biedt elk einde een kans voor een nieuw begin. Dit is een waarheid die iedere Ishkaar op jonge leeftijd wordt meegegeven.

Het verhaal van deze wereld begint de Goden. Zij kwamen samen rond een kampvuur, en de God Rashkul begon te vertellen over een andere wereld. Een verhaal over water, bergen, bossen en vlaktes, en over verschillende volkeren die deze wereld zouden gaan bewonen. De andere Goden luisterden aandachtig naar hoe Rashkul het verhaal vertelde, en ieder hoorde andere elementen in Rashkul’s verhaal. Twee Goden luisterden aandachtig naar de woorden van Rashkul, drie naar manier waarop Rashkul zijn verhaal vertelde en drie zagen de beelden die Rashkul opriep. Zo ontstond de wereld, en begon het verhaal van Estera.

Hierna werd het verhaal van Rashkul overgenomen door de legendes en sprookjes van de personages. De meeste personages gingen gescheiden wegen, met ieder eigen ideeën over wat te doen met de kansen die hen gegeven waren. Sommigen gingen op zoek naar rijkdommen, anderen zochten eer en glorie, en weer anderen zochten een rustig en zorgeloos leven. Enkelen bleven echter achter op de plaats waar zij ontstonden, en besloten dat zij eerst hun geest moesten verrijken voordat zij hun rol in deze wereld vast konden leggen. Zo realiseerden zij zich de rol van Goden en de verhalen van Estera. Zij begonnen zich te wijden aan het en bewaken van de mythes en legendes en zo de wereld een betere plek te maken. Deze personages waren de oorspronkelijke Ishkaren.

In de huidige tijd kijken de Goden vanuit Himria toe hoe het verhaal zich afspeelt. Iedere God let op een specifiek aspect van de verhalen, terwijl Rashkul de gehele geschiedenis van de wereld bijhoudt. Op deze manier wordt de wereld niet vergeten, en zal het verhaal niet vroegtijdig ten einde komen. Om het voortbestaan van de wereld te verzekeren, hebben de Goden verhalen nodig om op te schrijven en te vertellen. Daarnaast zijn de Goden zelf ook niet meer dan machtige personages, die de erkenning van de wereld nodig hebben om te blijven bestaan. Daarom is de band tussen de Ishkaren en de Goden zo ontzettend belangrijk: De Ishkaren vertellen de verhalen van deze wereld en over de Goden die de legendes bewaken, en de Goden luisteren.

Himria en Weh

In Ishkar wordt er geloofd dat er naast de wereld twee belangrijke fenomenen bestaan: Himria en Weh. Deze fenomenen hebben een belangrijke onderlinge verhouding. De wereld kan niet zonder Himria, en Himria kan niet zonder de wereld. De Goden vertellen het verhaal van de wereld, en de mensen vertellen de verhalen van de Goden. Op deze manier wordt er voorkomen dat Weh de werelden vroegtijdig opslokt, en houden de mensen en Goden elkaars wereld in stand.

Himria, het Rijk van de Goden

Voordat Estera werd gemaakt was er niet veel beweging op Himria. De enige levende wezens waren de Goden, en die bleven voornamelijk op hun eigen plaats binnen Himria. De meest gangbare overtuiging is dat Himria vroeger een wereld zoals Estera was, met eigen volken en gebieden. Dit is echter een verhaal dat een lange tijd geleden is verteld, en een groot deel van Himria was al opgeslokt door Weh. Sinds Rashkul het verhaal begon te vertellen over een nieuwe wereld, kreeg Himria echter een nieuwe betekenis.

Zij die geloofden in de Goden en Estera konden na hun sterven in Himria een plaats krijgen. Himria veranderde in een hemels gebied, waardoor het transformeerde in een wereld vol prachtige plaatsen waar alle kunsten beoefend kunnen worden. Het verhaal gaat dat alle verhalen die ooit verteld zijn een plaats hebben op Himria.

Weh, het Oneindige Niets

Het is moeilijk om te beschrijven wat de exacte manifestatie is van Weh. Het is een oneindige leegte, waar geen fysiek bestaan mogelijk is. Het is te vergelijken met een vergeten herinnering; iets waarvan het onzeker is of het ooit bestaan heeft. Toch staat het niet compleet los van het fysieke bestaan: zolang er mensen bestaan om actief betekenis te geven aan de wereld waarin zij leven, zal Weh op afstand worden gehouden.

Ooit zal het laatste personage sterven, en wanneer er niemand meer is om betekenis te geven aan de wereld, dan zal Estera volledig worden opgeslokt worden door Weh. Elke Ishkaar weet dat het er is, en dat het ieders lot is om vroeger of later te eindigen in Weh. Wanneer er niemand meer is om je te herinneren, zal je vervallen tot Weh. Dit is een geleidelijk proces, een herinnering wordt immers niet van het ene op het andere moment vergeten.

Goden van het Schrift

Eerst werd het verhaal van de wereld verteld door Rashkul. Nadat het begin was gemaakt, richtten een aantal Goden, waaronder Rashkul, zich voornamelijk op het schrijven van de verhalen en lessen die voortkomen uit deze nieuwe wereld. Op deze manier wordt het verhaal van de wereld opgeslagen en herinnerd. Andere Goden kunnen dit archief gebruiken om te waken over andere delen van het verhaal.

Rashkul, Schrijver van Geschiedenis

Voordat Rashkul Oppergod werd in Himria was hij een simpele historicus. De wereld waarin hij leefde was in verval, en hij reisde rond om de overgebleven kennis over hoe de wereld vroeger was te behouden. Tijdens deze reis leerde hij over Weh, en hiermee kwam het besef dat zijn wereld niet meer gered kon worden; het verhaal van zijn wereld was ten einde.

Ook zag Rashkul echter dat niet alles verdween. Hoewel de wereld bijna geheel tot Weh was vervallen, bleven een aantal personen voortbestaan, samen met precies genoeg gebieden voor hen om op te leven. Rashkul realiseerde zich de belangrijke les: elk einde biedt de mogelijkheden voor een nieuw begin. De overgebleven personages hadden allen nog een rol te spelen. Gezamenlijk zouden ze een nieuw verhaal beginnen. Hij verzamelde iedereen rondom het kampvuur, en begon met het vertellen van een verhaal.

Toen het verhaal van de wereld eenmaal op zichzelf stond, deed Rashkul een stap terug. Hij droeg zijn rol over aan Iisrar, die de verhalen van de wereld bleef vertellen. Rashkul keerde vervolgens terug naar zijn werk als historicus. Met de hulp van Muhandis, Maker van Structuren, creëerde hij een groots archief waarin hij zo accuraat mogelijk de geschiedenis van de nieuwe geschapen wereld bewaart. Ishkaren die de Goden goed dienen, mogen in hun latere leven op Himria de boeken in zijn archief lezen, of zelf werken als historicus naast hem.

Rashkul wordt vaak afgebeeld als een wijze oude man met een simpele witte katoenen mantel, en draagt meestal één of meerdere boeken bij zich. Hij wordt vaak afgebeeld rond een kampvuur waar hij met veel plezier een verhaal vertelt aan de andere Goden, of aan een bureau waar hij werkt aan een uitgebreid schrijfwerk.

Rashkul wordt door alle Ishkaren aanbeden als de schepper van de wereld, en een beschermer die er voor zorgt dat de wereld blijft bestaan.

Katib, Schrijver van Verhalen

Toen het verhaal van de wereld op zichzelf begon te staan, waren vele Goden gefascineerd door specifieke aspecten van het verhaal. Zij brachten op uiteenlopend manieren de verhalen tot uiting. Katib was wat dat betreft een uitzondering. Hoewel hij ook een fascinatie had voor de nieuwe wereld, wilde hij veel liever Rashkul verder helpen. Daarnaast zag hij dat de andere Goden moeite hadden met het tot uiting brengen van verhalen. Zonder de verwoordingen van Rashkul konden zij niet tot de juiste interpretaties komen. Zelfs Iisrar, die de oorspronkelijke taak van verhalenverteller had overgenomen van Rashkul, had hier problemen mee. Om deze redenen vestigde Katib zich in het archief van Rashkul, en begon hij de geschiedenis die hij schreef om te zetten naar een andere vorm.

Lisrar had veel tijd besteed aan het bestuderen van Rashkul’s manier van vertellen, en vertaalde zo delen van de geschiedenis naar een soepel lopend verhaal. Deze verhalen gaf hij vervolgens door aan de andere Goden, om zo hun taken gemakkelijker te maken. Het is door deze taak dat Katib vaak wordt gezien als een assistent van Rashkul.

Katib wordt vaak afgebeeld als een vrolijke, rustige jongeman in nette doch simpele roodkleurige kleding. Hij wordt vaak afgebeeld als een schrijver, of naast Rashkul waar hij naar hem luistert of assisteert met papierwerk. Soms wordt hij ook afgebeeld als een helper van de andere Goden.

Katib wordt door vele Ishkaren aanbeden. Hij wordt vaak gebruikt als toonbeeld voor het belang van het helpen van anderen. Daarnaast hopen vele Ishkaren daden te verrichten die op zullen vallen bij Katib in de archieven van Rashkul, zodat hij hun verhaal zal doorgegeven aan de andere Goden.

Shaier, Schrijfster van Gedichten

Shaier had geen interesse voor het verloop van het verhaal, maar wel voor de wijsheden die er achter zaten. Ze stelde veel vragen aan Rashkul over hoe de woorden die hij sprak geïnterpreteerd moesten worden, en bood vaak nieuwe perspectieven op het verhaal. Toen het verhaal een eigen leven ging leiden, richtte ze zich op de verschillende lessen die de personages leerden gedurende hun leven. Ze zag deze wijsheden als het belangrijkste onderdeel van het verhaal, en vond dat deze opgeschreven en doorgegeven dienden te worden. Om dit te doen bedacht ze vele verschillende schrijfstijlen, sommige kort, anderen uitgebreid. De bedoeling hiervan was dat haar passages op verschillende manier geïnterpreteerd konden worden, om zo verschillende perspectieven te bieden op belangrijke vraagstukken van het leven. Hierdoor wordt ze door de Ishkaren gezien als de moeder van de poëzie.

Shaier wordt vaak afgebeeld als een vrouw van middelbare leeftijd in een uitgebreide oranjekleurige jurk of andere luxe kledei. Ze heeft vaak een kalme uitdrukking, en wordt meestal zittend, sprekend, denkend of schrijvend afgebeeld.

Shaier wordt voornamelijk aanbeden door leden van Keizerlijke familie of hoofden van verschillende stammen. Ze laat zien dat het leven complexe vraagstukken heeft die niet vanuit één perspectief begrepen kunnen worden. Ze wordt dan ook vaak gezien als een Godin van wijsheid.

Goden van het Beeld

Waar een aantal Goden het verhaal van de wereld opschrijven, kozen sommige Goden een andere manier om het verhaal tot uiting te brengen. Deze Goden wilden de beelden die zij voor zich zagen tot leven wekken, of waren van mening dat een afbeelding een perspectief kan bieden op het verhaal dat niet via woorden kan worden weergegeven.

Dihan, Maakster van Schilderijen

Toen Rashkul het verhaal van de wereld vertelde, luisterde Dihan maar met een half oor. Tijdens het luisteren naar het verhaal schetste ze allerlei tekeningen van de gebieden die Rashkul beschreef. Toen het verhaal eenmaal op zichzelf stond, nam Dihan deze schetsen, en breidde deze uit tot prachtige schilderijen. Dit inspireerde Nahat en Muhandis om het verhaal ook uit te gaan drukken in beelden. Er wordt vaak gezegd dat Dihan degene is die de fysieke vorm geeft aan de wereld met haar kunst. Dihan maakt nog steeds schilderijen van de wereld, en heeft op Himria een groot atelier waar veel van haar werken te zien zijn. Via haar schilderijen is het mogelijk om plekken te bezoeken zoals ze vroeger ooit waren, als een soort levende herinnering.

Dihan wordt vaak afgebeeld als een iets oudere vrouw, met haar dat alle kanten op loopt. Ze heeft vaak een zachtaardige uitdrukking, en wordt vaak afgebeeld in een atelier met groene kleding, besmeurd met verf.

Dihan wordt voornamelijk aanbeden door landwerkers. Ze staat voor de pracht van de wereld en de zorg die nodig is om dat zo te houden.

Nahat, Maker van Beelden

Waar Dihan een passie had voor het uitbeelden van de verschillende landschappen van de wereld, had Nahat vooral een fascinatie voor de personages in het verhaal van Rashkul. Toen hij vervolgens zag hoe Dihan haar creativiteit begon uit te beelden, wilde Nahat iets vergelijkbaars gaan doen. Nahat had echter geen spullen bij zich om mee te werken. Het merendeel van het land in Himria was inmiddels opgeslokt door Weh, maar hij ontdekte dat er ergens nog wat klei was. Dit was voor hem voldoende, en met de middelen die hij had maakte hij beelden van zijn favoriete personages. Naarmate Estera meer betekenis kreeg, en Himria een nieuw doel had, kreeg Nahat ook meer materialen om mee te werken. Het schijnt dat Nahat zo veel creativiteit en passie stopt in zijn werk, dat een aantal van zijn standbeelden op zichzelf staande verhalen zijn geworden die vrij door Himria wandelen.

Nahat wordt vaak afgebeeld als een kale jongeman met een geel schort. Hij is vaak druk aan het werk aan een beeldhouwwerk, waardoor sommige creatieve Ishkaren standbeelden maken waarin hij zelf werkt aan een half afgemaakt kunstwerk.

Nahat wordt door vele Ishkaren aanbeden. Veel van hen hopen dusdanig goed te zijn in hun werk of een goed genoeg persoon te zijn waardoor ze bij Nahat in de smaak vallen om tot een standbeeld te worden gemaakt in Himria. Verder wordt Nahat in het bijzonder aanbeden door nobelen en ambachtslieden. Hij laat zien dat je zelfs met weinig middelen mooie dingen kunt maken; een belangrijke wijsheid in het huidige Ishkar.

Muhandis, Maker van Structuren

Muhandis was ontzettend betrokken met de wereld die Rashkul had geschapen, en heeft een bijzondere interesse in de creativiteit van de personen die er in wonen. Vol bewondering merkte hij hoe ze samenlevingen hadden gebouwd en middelen ontwikkelden om het leven gemakkelijker en aangenamer te maken. Dit kon hij echter alleen maar te lezen krijgen in de verhalen van Katib, waardoor hij slechts een voorstelling kon maken van de dingen die de mensen maakten. Muhandis wilde het liefst met eigen ogen Estera en al haar wonderen aanschouwen, maar vond het te ver gaan om persoonlijke uitstapjes te maken. Hij vond een manier om incarnaties van zichzelf naar Estera te sturen, die hun kennis na hun levensloop terug brachten naar Himria. Met deze kennis maakte Muhandis prachtige gebouwen om Himria verder mee te verrijken, en maakte hij allerlei gereedschappen en middelen voor de andere Goden.

Muhandis wordt vaak afgebeeld als een volwassen man, enigszins kalend, maar met een grote baard. Hij draagt vaak simpele blauwe werkers kleding, en wordt vooral weergegeven samen met meerdere incarnaties van zichzelf, werkend aan een nieuw gebouw.

Muhandis wordt voornamelijk aanbeden door Ishkaarse ambachtslieden. Onder ambachtslieden is er soms de hoop dat hun werk wordt gezien en gewaardeerd door Muhandis. Deze naam wordt dan ook vaak gegeven aan kinderen van Ishkaarse ambachtslieden, om zo een mogelijke incarnatie van de Godheid te bewerkstelligen. Muhandis wordt vaak als voorbeeld gebruikt om de waarde van ambitie en nieuwsgierigheid weer te geven.

Goden van de Voorstelling

Hoewel de wereld tegenwoordig op zichzelf staat, is het voor het voortbestaan van de wereld nog steeds van belang dat de Goden de verhalen ervan blijven vertellen. Deze taak werd oorspronkelijk door Iisrar op zich genomen, waarna hij werd gesteund door Eichab en Suhet.

Iisrar, Speler van Verhalen

Iisrar was de eerste van de Goden die door Rashkul werd gevraagd om te komen luisteren naar zijn verhaal. Hij leerde van Rashkul de waarheid van het bestaan, de reden voor het verval van Himria, en het oneindige niets. Tijdens het vertellen lette hij voornamelijk op de manier waarop Rashkul vertelde, waardoor hij van alle Goden werd verkozen om de taak van verteller van Rashkul over te nemen. Het verhaal was inmiddels te uitgebreid om in zijn geheel te vertellen, maar zolang Iisrar genoeg goede verhalen kan blijven delen, zal de wereld herinnerd worden. Iisrar had echter moeite met het vertellen van deze verhalen. Hij had niet de capaciteiten die Rashkul had, en wist niet zeker welke verhalen hij moest kiezen. Gelukkig kreeg Iisrar hulp van Katib, en dankzij Katib’s geschriften werd Iisrar een steeds betere verhalenverteller. Af en toe brengt hij nu de Goden en de inwoners van Himria bijeen om ze de mooiste verhalen die zich afspelen op Estera te vertellen. Deze verhalen gaan vaak over hen die het bestaan van de Goden in Himria herinneren. Iisrar waakt over de verhalen van de wereld, en maakt soms kleine aanpassingen in hoe hij ze vertelt, om zo de wereld iets mooier te maken. Er wordt gezegd dat het Iisrar was die Soultane Imbratur opdroeg om het Decreet van het Woord in te voeren, na de tragedie die had plaatsgevonden onder het Ishkaarse volk.

Iisrar wordt vaak afgebeeld als een jongere versie van Rashkul. De verschillen tussen Iisrar en Rashkul zijn vaak af te leiden uit context: Iisrar luistert in afbeeldingen vaak naar Rashkul, of vertelt een verhaal aan een groot publiek van Ishkaren. Het verschil wordt ook vaak duidelijk gemaakt door de kleur indigo aan te brengen.

Iisrar wordt door vele Ishkaren aanbeden. Waar Rashkul waakt over de andere Goden en als schepper van de wereld wordt gezien, wordt Iisrar nu vooral gezien als de God die waakt over Estera. Ishkaarse verhalenvertellers zorgen er vaak voor om hem in ieder verhaal één keer te benoemen, om er voor te zorgen dat hij nooit vergeten zal worden. Iisrar wordt ook vaak als voorbeeld genomen voor leiders, aangezien hij laat zien hoe belangrijk het is om hulp te accepteren bij het hebben van een grote verantwoordelijkheid.

Eichab, Speler van Muziek

Ook Eichab luisterde aandachtig naar Rashkul en lette op de manier waarop hij zijn verhaal vertelde. Eichab hoorde hoe Rashkul gebruik maakte van intonatie om nadruk te leggen op specifieke onderdelen van zijn verhaal, om het op deze manier meer vorm te geven. In zijn vrije tijd begon hij zelf te experimenteren met het vertellen van verhalen op een andere manier. De manier waarop de verhalen geschreven waren, bleek echter niet geschikt voor deze vorm. Toen hij echter zag hoe Shaier een nieuwe vorm van schrijven had ontwikkeld, kreeg hij de inspiratie die hij nodig had. Hij combineerde de stijlen van Katib en Shaier om een nieuwe methode te ontwikkelen waarin er veel meer speelruimte is voor verschillende tonen en klanken. Gedurende dit proces zag Eichab ook de Goden van het Beeld, waardoor hij realiseerdedat je niet altijd woorden nodig hebt om een verhaal te vertellen. Dit principe paste hij toe in zijn eigen werk, waardoor hij leerde dat zijn muziek sferen kunnen creëren die spreken tot de verbeelding van de personen die er naar luisteren. Vele Ishkaren geloven dat de werkwijze van Eichab creativiteit en inspiratie de wereld in brengt.

Eichab wordt vaak afgebeeld als een jongeman met uitgebreid gedecoreerde purperen kleding. Hij wordt vaak weergegeven in zang, experimenterend met instrumenten, of tijdens het observeren van andere Goden.

Eichab wordt voornamelijk aanbeden door Ishkaarse artiesten. Muzikanten ontwikkelen nieuwe stijlen in de hoop om op te vallen bij Eichab. Daarnaast hopen bijvoorbeeld Ishkaarse krijgers vaak dat verhalen van hun daden zullen worden voortgezet in zijn zang. Eichab laat zien dat inspiratie vinden in de ideeën van anderen van essentieel belang is in het creëeren van vooruitgang.

Suhet, Speelster van Dans

Suhet had een bijzondere interesse in de personages van Rashkul’s verhaal. Ze keek gefascineerd toe hoe de mensen samenlevingen vormden en onderlinge gebruiken met elkaar opbouwden. Suhet was boven alles geïnteresseerd in machtsstructuren, en wat mensen bereid waren om te doen om vooruit te komen in het leven. Ze was dan ook de enige Godin die persoonlijke uitstapjes maakte naar de wereld om mensen bepaalde kansen aan te bieden of op andere wijze invloed uit te oefenen. Haar bekendste daad heeft plaatsgevonden onder de Ishkaarse bevolking in een tijd dat er vele onderlinge strubbelingen waren over wie de leiding zou moeten hebben over het volk. Ze maakte zichzelf bekend aan de bevolking, en organiseerde vervolgens een grote competitie: een danswedstrijd. Degene die de meest indrukwekkende dans voor haar kon uitvoeren zou de nieuwe leider worden van het Ishkaarse volk, en die familie zou voor altijd deze macht behouden. De winnaar van deze competitie was iemand van de familie Imbratur.

Suhet wordt vaak afgebeeld als een jongedame met lang haar. Haar kleding varieert sterk, maar ze wordt altijd afgebeeld met een paars masker. Kunstenaars verwerken haar vaak in de achtergrond van kunstwerken van de Ishkaarse bevolking, vooral in afbeeldingen van de familie Imbratur.

Suhet wordt in vergelijking tot de andere Goden minder specifiek aanbeden, maar er worden wel vele verhalen over haar verteld. Deze verhalen worden vooral verteld binnen nobele cirkels. Suhet wordt vaak gezien als de grondlegster van vele Ishkaarse tradities, al hoewel ze bijna nooit directe invloed heeft uitgeoefend. Er wordt ook vaak naar haar gerefereerd in het kader van de onzekerheid van het leven, en alle bijzondere wendingen die het kan nemen.

Kinderen van de Goden

De oorspronkelijke personen in de wereld zijn bedacht door Rashkul, en sinds het verhaal op zichzelf staat heeft Rashkul hier niet zelf meer karakters aan toegevoegd. Er zijn echter andere Goden die later in het verhaal ideëen kregen voor nieuwe personages en deze hebben toegevoegd aan het verhaal. Deze personen worden ook wel de Kinderen van de Goden genoemd. Sommigen hiervan zijn vervallen tot Weh, maar van anderen zijn de verhalen nog bekend.

Tawadae

Iisrar stond er om bekend dat hij in de verhalen die hij vertelde soms kleine variaties aanbracht om de wereld een mooiere plek te maken. Een lange tijd terug, toen Iisrar nog wat minder bekwaam was in het vertellen van verhalen, deed hij dit opeen minder subtiele manier. Hij bedacht zelf een zeer bijzonder personage: Tawadae, een man die ontzettend veel goeds in zijn hart had en er alles aan zou doen om de wereld een betere plek te maken. Hiermee hoopte Iisrar meer verhalen te creëren die voor hem gemakkelijker waren om te vertellen, zonder hiermee de wereld te schaden. Tawadae was een ambitieus persoon van een nobele Ishkaarse familie. Hij was erg barmhartig en zorgde goed voor zijn dienaars. Hij reisde samen met zijn familie door heel Ishkar en hielp waar hij kon om er voor te zorgen dat ieder een eerlijk leven leidde, ongeacht hun achtergrond. Er bestaan vele verhalen over hoe Tawadae corrupties binnen de vroegere samenleving heeft rechtgezet.

Eifa

Eifa is, voor zover bekend, het meest recent gecreëerde Godenkind. Ze is bedacht door Suhet in de tijd van de Rethiaanse revolutie. De andere Goden waren gezamenlijk tot de conclusie gekomen dat het tegengaan van de Rethiaanse revolutie een te grote ingreep zou zijn. Suhet was het hier niet mee eens, en bedacht een personage dat het meest geschikt was om Reth het leven moeilijk te maken. Eifa was een sluw persoon die gebruik maakte van onderhandse tactieken om het volk van Reth om de tuin te leiden. Suhet’s originele plan was om met Eifa de hele revolutie te stoppen, maar is hierin door de andere Goden teruggeroepen om te voorkomen dat de wereld uit zijn natuurlijke balans zou raken. De daden van Eifa hebben er echter wel voor gezorgd dat vele Ishkaren veilig weg konden komen.

Makir

Makir is een mysterieus Godenkind en wordt ook wel ‘Het Verloren Kind’ genoemd. Er is vrij weinig bekend over het bestaan van Makir, behalve dat het een personage is die was bedacht door Eichab in de tijd dat hij nog aan het experimenteren was. Op zeer jonge leeftijd verdween Makir, zonder ooit gevonden te worden door zowel de Ishkaren als de Goden. Een tijd lang hebben Goden geprobeerd om Makir naar Himria te halen, zonder succes. Dit zou kunnen betekenen dat Makir is vervallen tot Weh, of dat hij zich tot op de dag van vandaag ergens schuil houdt op Estera.

Levende verhalen

De wereld is een verhaal, dat heeft kunnen ontstaan door het geloof en de inzet van de Goden. Dit fenomeen is echter niet iets wat alleen door de Goden in Himria kan ontstaan. Er bestaan vele voorbeelden van levende verhalen binnen Estera die herinnerd worden door mensen, en daardoor soms als geesten voort blijven bestaan. Vaak zijn deze geesten verbonden aan specifieke plekken of gebeurtenissen. Een levend verhaal binnen de wereld is echter minder krachtig dan een verhaal dat is ontstaan vanuit de Goden, en de geesten worden hierdoor niet beschouwd als levende wezens.

Geest van de Wereld

Alle Ishkaren weten dat de wereld is gemaakt door de Goden en snappen dat wederzijdse erkenning voor balans zorgt. Doordat de Ishkaren zich ervan bewust zijn dat ze onderdeel zijn van een verhaal, is er een bijzonder levend verhaal ontstaan dat een extra laag toevoegt aan de wereld. Deze geest wordt ook wel de ‘Wereldgeest’, ‘Bestaansgeest’, of ‘Het Collectieve Bewustzijn’ genoemd. Het is niet een specifieke entiteit die aanschouwd kan worden zoals de andere levende verhalen, maar een geest die onderdeel is van Estera zelf. Deze gewaarwording van de Ishkaren zorgt ervoor dat de wereld op zichzelf kan staan, zonder dat de Goden continu het verhaal van de wereld hoeven voor te schrijven. Op het moment dat het Ishkaarse geloof zou verdwijnen, zouden de Goden weer samen moeten komen om het verhaal actief te vertellen. Dit zou rampzalig zijn, aangezien dit de autonomie van mensen ontneemt en ervoor zorgt dat de wereld vroegtijdig zou kunnen vervallen tot Weh. Dit is dan ook mede de reden dat het decreet van het Woord zo belangrijk is binnen Ishkar.

Geest van de Moederstroom

In de tijd van de Rethiaanse Revolutie vluchtte een Ishkaarse vrouw genaamd Ayada samen met haar drie kinderen het land uit. De man van Ayada was vermoord door wraakzuchtige slaven, ondanks dat de man niks te maken had met de eigenaar van de slaven. Ayada en haar kinderen volgden een rivier, op zoek naar een kamp met andere gevluchte Ishkaren. Na een wekenlange tocht vonden ze het kamp van de familie Imbratur, waar Ayada eindelijk kon rusten. De volgende dag waren de kinderen van Ayada nergens te bekennen, en vol paniek begon ze te zoeken. Ze hoorde een gil van één haar kinderen vanaf de rivier komen, en ze stormde het water in. Haar kinderen waren echter simpelweg aan het spelen nabij de rivier, maar in haar paniek, verdronk Ayada. Ter nagedachtenis van Ayada vernoemde de familie Imbratur de rivier tot de Moederstroom. Het schijnt dat de geest van Ayada van tijd tot tijd nog steeds kan worden gezien langs de gehele Moederstroom, waar ze zoekt naar haar kinderen.

Geest van de Paardenkoning

Niemand kan het precies verklaren, maar van tijd tot tijd claimen sommige Ishkaren een geest van een magnifiek paard te hebben aanschouwd. Het wordt omschreven als een paard in topvorm, rennend over de vlaktes van Ishkar. De Ishkaren hebben geen verhaal dat hierover vertelt, waardoor er vanuit wordt gegaan dat dit grandiose paard vanuit de gedachtes van de Ishkaarse paarden zelf is ontstaan. De paarden zouden mogelijk in het verleden één van hen hebben verkozen tot hun koning. Dit levende verhaal is de herinnering aan deze koning. Anderen beweren dat deze geest een ideaalbeeld is dat alle paarden van zichzelf hebben, die dusdanig sterk met elkaar overeenkomen dat dit een collectieve gewaarwording heeft gecreëerd , vergelijkbaar met hoe de Wereldgeest is ontstaan.

Mythische Wezens

De Onthoofde Ruiter

Hoewel de competitie van Suhet om de leiderschap van het volk veel stabiliteit met zich mee bracht, was niet iedereen tevreden met de uitkomst. Een man genaamd Bidun Rakib verloor van de familie Imbratur en moest daardoor zijn claim op het keizerdom opgeven. Bidun zag zichzelf echter als superieur ten opzichte van zijn tegenstanders en erkende de uitkomst van de competitie niet. Hij daagde de familie Imbratur uit tot een gevecht, maar dit werd geweigerd. De competitie was immers al voorbij, en het keizerdom was al aan de familie Imbratur toegekend. Vol woede verzette Bidun zich: hij poogde een revolutie te starten, maar vond daarin geen steun. Vervolgens probeerde hij het huis van de familie Imbratur in brand te zetten, maar werd betrapt. De volgende dag werd hij ter dood veroordeeld.

Bidun’s woede en wilskracht was echter geen fractie verminderd: vloekend en schreeuwend werd verzette hij zich, waarna hij zich vrij vocht en een paard bemachtigde. Te paard en met wapen in hand stormde hij af op de familie Imbratur, en uitte zijn laatste woorden: hij zou tot het einde der tijd vechten voor zijn wraak. Toen de laatste klank zijn lippen verliet, werd hij met één slag onthoofd door een tegemoetkomende ruiter. Het paard rende echter door, met het lichaam van Bidun nog op zijn rug. Zo verdween de onthoofde Bidun over de horizon. Niemand verwacht dat hij ooit terug zal keren, maar zowel Bidun’s lichaam als het paard waar hij op reed zijn nooit teruggevonden. Iedere Ishkaar die dit verhaal kent weet ook dat het verhaal te krachtig is om te vergeten, waardoor de wraak van de onthoofde Bidun tot op de dag van vandaag wordt gevreesd door de familie Imbratur.

Schaduwlingen

Zij die de Goden goed dienen mogen na hun leven voortbestaan in Himria. Wie dit niet doet wordt vergeten, en vervalt uiteindelijk tot Weh. Er bestaan echter personen die niet naar Himria mochten, maar gedurende hun leven een belangrijke rol hebben gespeeld voor een grote hoeveelheid mensen, zij het goed of slecht. Wanneer deze invloed sterk genoeg is, kan een Schaduwling ontstaan. Een Schaduwling is een wezen dat nog invloed kan uitoefenen op de fysieke wereld, maar tegelijkertijd deels is opgeslokt door Weh. Deze wezens zijn vaak grotendeels zwart, en dragen soms nog enkele spullen bij zich die in verband staan met wat zij vroeger ooit waren. Schaduwlingen zijn vaak erg wanhopig, omdat ze weer herinnerd willen worden. Hierdoor kunnen ze soms ook agressief zijn tegenover mensen die hen niet erkennen. Schaduwlingen komen zelden voor, maar zijn meestal te vinden op locaties die significant voor hen waren.

Dromenvolk

De dromen van mensen kunnen ook verhalen zijn. Wanneer iemand een sterk genoeg fantasie heeft en een nogal intense droom, kan het zijn dat deze verzinsels een kort opzichzelfstaand verhaal vormen. Deze wezens kunnen van alles zijn, compleet afhankelijk van de dromer, maar entiteiten zoals dryaden en nimfen zijn vooral prominent in dit Ishkaarse verschijnsel. Dromen zijn echter minder sterk dan een wijdverspreid verhaal en worden vaak snel vergeten. Hierdoor is het leven van Dromenvolk vaak van zeer korte duur.